Севда и гревот на Јов

„Севда и гревот на Јов“ е плутање по свеста на самосозревањето, на другото себепостоење и коплексна рефлексија на копнежот. Љубовта, за лирскиот субјект, е молчење, спокојство, во неизговореното, во слеаноста, љубов која секогаш завршува со горлив копнеж кој, кај читателот продолжува во ехо на крик, во фатумско само > разрешување. Изгорот и страста се стиснуваат и се пресекуваат во трезвената немоќност, во моралот, но и во недоволниот агенс од страна на „Јов“. Тоа е еден од гревовите на Јов. Од друга страна, и лирското, подвоено Јас, може да се чита како Јов, оти „никој нема сопствен храм, > ако нема во душата срам“. Тоа се рефлектира во дел од песните кои се во делот на ангажираната поезија, во делот на моралот, етичноста и хуманоста. – Емилија Матаничкова