ју-Последниот чај – Винка Саздова

Од далеку ли доаѓате? ме прашува. – Не од блиску од многу блиску. Сомничаво ја ниша главата. Со авион не се доаѓа од близу сака да каже ама премолчува. – Долго ли бевте на пат? – Не бев на пат. – Туку… – Бев дома. – А сега кај одите? – Дома. – Ништо не разбирам вели подналутено и гласно ја пушта музиката. Спакувај се и замини! Каде? Што е можно подалеку. Зошто? За да дознаеш. Што? Не прашувај. Одважи се и тргни! Можеш ли!? Ако може жената од Последниот чај можеш и ти. Препушти ѝ се да те одведе до Тара, Елена, Савита, Џиду, Тарун, Самир… до самиот тебе. Последниот чај ги отвора нашите сопствени приказни. Нè охрабрува да се соочиме со нив и да ги прифатиме такви какви што се, убави или грди, сеедно. Ова е роман во кој понекогаш и една единствена реченица е голема приказна врз која се останува долго време. Толку долго колку што е потребно таа да се спои со личната приказна на оној што ја чита. Сочувствителен. Љубовен. Нежен, а цврст. Меко што зборува за груби болки и вистини, покажувајќи како се исцелуваат и претвораат во спокојство.